ایمپلنت های دندانی به یک درمان اصلی برای جایگزین دندان های از دست رفته به علت ضربه، بیماری یا فقدان مادرزادی تبدیل شده اند. در ۲۰ سال گذشته وجود ایمپلنت باعث ارتقاء سلامتی دهان بیمار و بالا رفتن عملکرد زیبائی و فونتیک (طرز صحبت کردن) شده است. پروتز های زیادی برای جایگزینی دندان از دست رفته وجود دارد.
عواملی که برروی نوع درمان تاثیر گذارند:
- تعداد دندانهای از دست رفته.
- شرایط دندانهای باقی مانده (سلامتی لثه و بافت باقی مانده دندان).
- قیمت.
- تقاضای بیمار.
- کفایت استخوان برای قرار دادن ایمپلنت.
مزایای اتصال ایمپلنت به دندان
از محاسن اتصال ایمپلنت به دندان باز شدن دست بهترین متخصص ایمپلنت در انواع پروتزهایی است که می تواند به بیمار بدهد و احتمال نیاز به سینوس لیفت و خیلی از پیوند های استخوان کاهش می یابد. وجود دندان در یک پروتز باعث احساس فشار توسط آن پروتز می شود چون ایمپلنت ها هیچ گونه حسی ندارند. از مزیت های دیگر پایین آمدن هزینه درمان برای بیماران می باشد.
معایب اتصال ایمپلنت به دندان
دندان سالم حدود ۲۰۰ میکرون (۲/۰ میلی متر) حرکت می کنند ولی حرکت ایمپلنت کمتر از ۱۰ میکرون است و این حرکت به خاطر انعطاف استخوان است. بنابراین وقتی ایمپلنت به دندان متصل باشد اختلاف در حرکت دندان و ایمپلنت باعث می شود که دندان بدرون حفره خود فرو برود. پروتز به صورت کانتی لور (یکطرفه) قرار گیرد که این باعث می شود استرس بروی ایمپلنت افزایش یابد و باعث ایجاد مشکلات بیولوژیکی و تکنیکی شود.
اما این مسئله همچنان مورد توافق همگان نیست و خیلی افراد اظهار می دارند که درست است که ایمپلنت به اندازه دندان حرکت ندارد ولی این توسط انعطاف استخوان و انعطاف خود قطعات ایمپلنت و حتی انعطاف چسب روکش ایمپلنت تا حد زیادی جبران می شود و بعضی مطالعات هم نشان داده اند که در این حالت نیرو هم به دندان و هم به ایمپلنت وارد می شود و ایمپلنت متحمل نیروی اضافه نمی شود.
مشکلات اتصال ایمپلنت به دندان
- مشکلات تکنیکی: مشکلات تکنیکی شامل آسیب به دندان یا ایمپلنت اجزای ایمپلنت و روکش های آن ها می باشد. اینطور فرض شده است که وقتی نیرو وارد می شود چون دندان حرکت دارد از نیرو فرار می کند و بیشتر نیرو توسط ایمپلنت تحمل می شود. بنابراین استفاده از اتصالات غیر سخت برای جلوگیری از این مشکل پیشنهاد شده است که البته این خود باعث ایجاد مشکلات دیگری من جمله انتروژن ( به داخل حفره فرو رفتنی دندان )می شود.
- انتروژن دندان (فرورفتنی): وقتی یک ایمپلنت به یک دندان متصل می شود، احتمال فرورفتن دندان به درون حفره حدودا ۳ تا ۵ درصد می باشد و بعضی اظهار کرده اند که ۵۰% از انیتروژن ها در افراد با عادات پارافانکشنال (دندان قروچه ) بوجود می آید. خیلی از دانشمندان اظهار کرده اند که اتصالات غیر سخت (Stress_ breaking ) باعث انیتروژن بیشتری نسبت به اتصالات سخت می شوند. اگر از اتصالات سخت استفاده شود تفاوتی در نوع پروتز ایمپلنت (پیچ شونده وسمان شونده) وجود ندارد.
مشکلات دیگر اتصال ایمپلنت به دندان
مشکلات تکنیکی:
- شکستگی ایمپلنت.
- از دست رفتن باند چسب روکش.
- شکستگی اباتمنت دندان.
- شل شدن پیچ اباتمنت.
- شکستگی پروتز.
مشکلات بیولوژیکی:
- پری ایمپلنتیت.
- مشکلات ریشه دندان Endo.
- از دست دادن اباتمنت دندان.
- از دست دادن ایمپلنت.
- پوسیدگی ها.
- شکستگی ریشه.
در مجموع مقالات و مطالعات می گویند استفاده از اتصال دهنده سخت (rigid) میان دندان و ایمپلنت (در اتصال ایمپلنت به دندان) باعث کاهش بسیار زیاد مشکلات پروتز های دندان ایمپلنت می شود.
میزان تحلیل استخوان اطراف اباتمنت ایمپلنت اغلب به عنوان یک پارامتر کلیدی برای ارزیابی ماندگاری پروتز دندان ایمپلنت حساب می شود.
نیروی جویدن برروی استخوان اطراف ایمپلنت تا حدودی می تواند تاثیر گذار باشد. در مجموع میزان تخریب استخوان اطراف ایمپلنت بعد از اتصال دندان و ایمپلنت اغلب در میزان قابل قبولی می باشد و با میزان تحلیل استخوان در اطراف ایمپلنت های تک تفاوتی ندارد.
نتیجه گیری:
اتصال دندان به ایمپلنت علرغم تفاوت در میزان حرکت آن ها باید بصورت سخت (rigid) باشد. علت انتیروژن (به داخل حفره رفتن) دندان کاملا مشخص نیست.
در صورتی که آناتومی اجازه ایمپلنت بیشتر را ندهد و یا شرایط مالی بیمار مناسب نباشد مجاز به اتصال به ایمپلنت هستیم چون تفاوتی میان بقاء ایمپلنت های متصل به دندان و غیر متصل به دندان دیده نشده است.
راهنمای زیر را باید در این موارد به کار برد:
- دندان باید سالم و استخوان مناسب داشته باشد.
- اتصال بین دندان و ایمپلنت کاملا سخت باشد.
- از کراون های تلسکوپیک بپرهیزید.
- عوامل گیررا در دندان زیر روکش بالا ببرید تا از آن جدا نشد.
- اباتمنت ایمپلنت را مواردی با دندان تراش خورده فرم دهید.
- از سمان (چسب) روکش دائم استفاده کنید. (از نوع پیچ شونده استفاده نکنید).
- ترجیها یک پونتیک (روکش) بین دندان و ایمپلنت باشد.
- در بیماران دارای دندان قروچه از این روش استفاده نکنید.
- از این روش در بیمارانی که مستعد پوسیدگی هستند استفاده نکنید.
- دندان های عصبکشی شده و به شدت تخریب شده که نیاز به پست و کر دارند برای این کار مناسب نیستند.