به صورت کلی ترجیح بر عدم اتصال ایمپلنت و دندان به هم (توسط روکشهای ثابت) می باشد و علت آن:
- بیولوژیک.
- بیومکانیک.
می باشد.
پاسخ دندان های بیمار به نیرو های وارده در مقایسه با ایمپلنت کاملا متفاوت است. در قوس فک زمانی که روکشهای ایمپلنت ها دندان ها بصورت مستقل ساخته می شوند، تنظیم اکلوژن (رابطه روکشها با دندانهای روبرو) ساده تر است.
در چه مواردی نیاز به اتصال ایمپلنت به دندان است؟
در عین حال مواردی وجود دارد که متخصص ایمپلنت امکان قرار دادن ایمپلنت به تعداد کافی و یا در نواحی مورد نیاز به علت کمبود استخوان و یا مشکلاتی از این قبیل ندارد و ناچار به اتصال ایمپلنت به دندان می شود.
در مواردی که تحلیل استخوان بسیار شدید داشته باشیم که امکان بازسازی آن نیز وجود نداشته باشد یک راه درمان قرار دادن ایمپلنت به روش معمولی یا کاشت ایمپلنت فوری و اتصال آن با (روکشها) به دندان طبیعی می باشد.
یکی دیگر از موارد اتصال ایمپلنت به دندان وقتی است که ایمپلنت های عقب فک دارای قطر کمتر از استاندارد باشند و در نتیجه امکان قرار دادن روکشهای کانتی لور (یکطرفه) وجود ندارد. در این موارد چنانچه در قدام دندان داشته باشیم آن را به ایمپلنت با روکش متصل می کنیم. البته باید تمامی این حالت ها نیروها و شرایط ایمپلنت را در نظر گرفت.
یکی از مهمترین عوامل برای تصمیم گیری اتصال ایمپلنت به دندان لقی دندان می باشد.
چه عواملی باعث حرکت روکش دندان می شود؟
یک روکش چند واحدی سخت که برروی ایمپلنت و دندان قرار داده شود، توسط چندین عامل امکان حرکت دارد:
- خود ایمپلنت.
- انعطاف پذیری و حرکت استخوان.
- حرکت طبیعی دندان.
- پروتز و قطعات اتصال آن به ایمپلنت.
میزان جابجایی ایمپلنت
میزان حرکت ایمپلنت در استخوان فک در حدود ۵-۲ میکرون بصورت عمودی (ورتیکالی) و ۵۰ تا ۱۰۰ میکرون حرکت مزیالی (به جلو) می تواند داشته باشد. روکشهای ثابت با فلزهای قیمتی (نوبل) در صورتی که یک پونتیک داشته باشند، اجازه جابجایی مزیودیستال در حدود ۵۰ میکرون را میدهد.
در نتیجه در صورتی که دندانی با حرکت کلینیکی بسیار کم داشته باشیم امکان اتصال آن به ایمپلنت وجود دارد. در عین حال باید اکلوژن جوری تنظیم شود که اکثر نیروهای جویدن به دندان وارد شود تا ایمپلنت.
تشخیص جابجایی دندان با چشم غیر مسلح:
جابجایی دندان در حد ۸۰ میکرون را توسط چشم می توان تشخیص داد. پس وقتی جابجایی یک دندان با چشم غیر مسلح دیده می شود حرکتی بیش از ۸۰ میکرون دارد.
معیارهای اتصال دندان به ایمپلنت
- یک نکته بسیار مهم برای متصل کردن ایمپلنت و دندان به یکدیگر عدم مشاهده جابجایی دندان پایه طبیعی میباشد.
- نکته مهم بعدی عدم وجود نیروهای جانبی برروکش دندان و ایمپلنت می باشد
در نتیجه به ندرت امکان اتصال دندان و ایمپلنت در ناحیه قدامی فک وجود دارد زیرا:
- حرکت آنها معمولا زیاد است (تا ۹ برابر حرکت یک ایمپلنت).
- میزان نیروهای جانبی در قدام فک بسیار زیاد است.
چسباندن روکش دندان و ایمپلنت
برای چسباندن روکش متصل دندان به ایمپلنت حتما باید از سمانها (چسب) قوی استفاده کرد، چون در غیر اینصورت روکش ها از روی دندان خارج می شود و باعث ضربه به دند ان و فرو کردن ان در فک (انیتروژن) می شود.
چنانچه دندان پایه مورد نظر برای اتصال به ایمپلنت دارای حرکت افقی باشد بهتر است که دندان و ایمپلنت بهم متصل شوند و یا حتی دندان کشیده شود و بجای آن ایمپلنت قرار داده شود و پس روکش ایمپلنت به ایمپلنت متصل شود.
راه حل دیگر این است که تعداد بیشتری دندان پایه را درگیر کنیم (اسپیلینت) تا بصورت کلی (کلینیکی) حرکت دندانها کم شود. یک نکته بسیار مهم این است که دندان آخری که متصل می شود و بعد از آن ایمپلنت قرار می گیرد نباید دارای لقی زیاد باشد.
در این موارد پایه ایمپلنت باید ترجیها مواردی با دندانهای طبیعی قرار داده شود تانیروهای وارد به دندان و ایمپلنت در یک جهت باشند.
اتصال غیر سخت دندان به ایمپلنت
این نوع از اتصال بسیار مخرب است و نباید استفاده شود.