برای دستیابی به نتایج زیبا و ایده آل با ایمپلنت بسیاری پارامتر ها را باید در نظر گرفت. موقعیت صحیح کاشت به روش ایمپلنت فوری و یا معمولی یکی از فاکتورهای بسیار کلیدی می باشد که البته مستلزم وجود حجم کافی و قابل قبول از بافت نرم و سخت (لثه و استخوان) می باشد. موقعیت صحیح ایمپلنت در مرکز حفره دندان کشیده شده است و حدود ۵/۱ تا ۲ میلی متر داخل تر (پالاتالی تر) نسبت به موقعیت لبه روکش آینده می باشد.
موضوع بسیار مهم دیگر مشخص نمودن این که چه میزان از بافت سخت و نرم می تواند وجود لثه بین ایمپلنت و دندان مجاور را در دراز مدت تضمین کند می باشد. ضخامت طبیعی بافت همبند لثه برروی استخوان اطراف بین ۸/۲ تا ۸/۳ میلی متر می باشد. ارتفاع بافت لثه بین دندان بین دندانهای طبیعی و همچنین میان دندان و ایمپلنت از ۵/۳ تا ۵ میلی متر متغیر است.
وجود استخوان اولین فاکتور تعیین کننده برای وجود کانتور مطالب لثه است. بنابراین اگر بهترین متخصص ایمپلنت از شما می خواهد که زیبایی ایده آل بدست آورد، باید توجه ویژه ای به بافت سخت (استخوان) داشته باشد.
بیشتر بخوانید: ملاحظات زیبایی قبل از درمان ایمپلنت.
وجود پاپیلا (لثه بین دندان) وابسته به چه فاکتورهایی است؟
بصورت کلی وجود پاپیلا (لثه بین دندان) وابسته به فاکتورهای زیر است:
- حجم استخوان.
- حجم بافت همبندی (connective tissue).
- ساپورت پروگزیمالی روکش ها.
وجود پاپیلا بین یک ایمپلنت و دندان بستگی به سطح استخوان در کنار دندان دارد ولی وجود پاپیلا بین دو ایمپلنت وابسته به میزان استخوان موجود در ناحیه بین دندان می باشد.
چنانچه حجم کافی از لثه وجود داشته باشد می توان با کمی فشار روکشها به لثه و در عین حال وجود فضا برای رشد لثه، مقداری ارتفاع لثه بین دندان را افزایش داد.
در این ارتباط باید یادآورد شد که میزان مشخصی از تحلیل استخوان به مجرایی که ایمپلنت به محیط دهان راه یابد در اطراف آن رخ میدهد و این میزان تحلیل فیزیولوژیک و طبیعی در نظر گرفته می شود.
بصورت میانگین اولین محل اتصال ایمپلنت با استخوان ۵/۱ تا ۲ میلی متر در زیر شولدر ایمپلنت پس از اکسپوژر ایمپلنت به دهان خواهد بود. این تحلیل نه فقط در بعد عمودی بلکه در بعد افقی هم اتفاق خواهد افتاد. میانگین تحلیل افقی در حدود ۳/۱ تا ۴/۱ میلی متر خواهد بود. با در نظر داشتن این مسائل در ذهن میتوان موقعیت ایده آل ایمپلنت را تعین کرد.
ایمپلنت های تک دندان
بعلت تحلیل هایی که بصورت فیزیولوژیک اتفاق میوفتد و در بالا شرح داده شد فاصله میان ایمپلنت و دندان مجاور نباید کمتر از ۵/۱ میلی متر باشد. اگر این حداقل فاصله رعایت نشود استخوان دندان مجاور شروع به تحلیل می کند که در نهایت منجر به از بین رفتن پاپیلای لثه بین ایمپلنت و دندان می شود.
هرچقدر ایمپلنت اپیکالی تر (عمیق تر) گذاشته شود، فاصله بین ایمپلنت و دندان بیشتر می شود و علت آن شکل مثلثی ریشه دندان است که هرچه به سمت عمق می رود از عرض دندان کاسته می شود.
ایمپلنت تک دندان: از نمای باکال
بصورت طبیعی در عرض حدود ۵/۱ میلی متر تحلیل دور تا دور ایمپلنت خواهیم داشت بنابراین برای اینکه ارتفاع استخوان از دست نرود عرض باید بیش از ۵/۱ میلی متر و در حدود ۲میلی متر حداقل باشد. اگر ۲ میلی متر استخوان برروی ایمپلنت وجود نداشته باشد به مرور زمان در اثر ریمادلینگ استخوان تحلیل استخوان و متعاقب آن تحلیل لثه خواهیم داشت.
در حقیقت در قسمت های قدامی همچنین عرض استخوان تقریبا در اکثر موارد وجود ندارد و باید توسط پروسه های پیوند استخوان ( Augmentation) ایجاد شود.
این بدان معنی است که فقط اینکه خود ایمپلنت درون استخوان باشد، کافی نیست و باید ۲ میلی متر استخوان بر روی آن وجود داشته باشد. چنانچه فاصله میان دو ایمپلنت کمتر از ۳ میلی متر باشد انتظار می رود که سطح استخوان بین دو ایمپلنت در آینده تحلیل رود و پاپیلای لثه بین دو ایمپلنت کمتر شود و زیبایی به خطر بیافتد.
متاسفانه در موارد زیادی هم در ناحیه قدامی فک به علت فضای ناکافی امکان رعایت فاصله ۳ میلی متر بین دو ایمپلنت وجود ندارد. در این موارد وجود حجم کافی استخوان در ناحیه بیرونی (باکالی) فضای بین ایمپلنت به حل این مشکل کمک می کند. بدین معنی که اگر فاصله بین ۲ ایمپلنت از ۳ میلی متر کمتر باشد حداقل باید با عرض بیشتر استخوان جبران شود تا لثه بین دوایمپلنت تحلیل نرود.
بهبود طرح ایمپلنت – اباتمنت
۱)ایمپلنت scalloped:
یک راه حل استفاده از ایمپلنت های scalloped می باشد. این ایمپلنت برای جلوگیری از تحلیل استخوان در ناحیه بین دو ایمپلنت طراحی شده است.
۲)platform switching:
یک راه دیگر استفاده از روش platform switching می باشد. این راه حل بر این اساس طراحی شده است که هرگاه محل اتصال ایمپلنت و اباتمنت بصورت افقی از استخوان دور شود احتمال تحلیل استخوان ایمپلنت کمتر می شود.
عیب این روش این است که قطر ایمپلنت باید از قطر اباتمنت بیشتر باشد و قرار دادن ایمپلنت قطورتر همیشه امکان پذیر نیست و در صورتی که از ایمپلنت با قطر استاندارد استفاده شود قطر اباتمنت باید کوچکتر باشد در مواردی امکان پذیر نیست.
نتیجه گیری:
- برای دستیابی به نتایج زیبا و ماندگار در درازمدت نیاز هست که دور تا دور ایمپلنت حداقل ۲ میلی متر استخوان باشد.
- از آن جایی که یک چنین استخوان قطوری در بسیاری از موارد یافت نمی شود اکثر موارد کلینیکی در ناحیه زیبایی بخصوص نیاز به پیوند استخوان به همراه ایمپلنت دارند.
- فاصله بین دو ایمپلنت حداقل باید ۳ میلی متر باشد و در صورت کمتر بودن باید به قطر استخوان اضافه شود، در غیر این صورت در درازمدت باید انتظار تحلیل استخوان و لثه را داشت.