دستیابی به تطابق غیر فعال (passive fit) فریم روکش ایمپلنت یک ضرورت بسیار مهم در موفقیت درازمدت ایمپلنت است.
تطابق نامناسب فریم روکش باعث مشکلات بسیاری در درازمدت می شود:
- مشکلات مکانیکی روکش
- شکست ایمپلنت
- مشکلات بیولوژیکی بافتهای اطراف ایمپلنت
مشکلات مکانیکی و بیولوژیکی شامل چه مواردی می شود؟
مشکلات مکانیکی:
- شل شدن پیچ اباتمنت
- شل شدن پیچ روکش
- شکستن قطعات مختلف
مشکلات بیولوژیکی:
- واکنش باقی.
- درد.
- درد در لمس (tenderness).
- شل شدن ایمپلنت.
علت عدم تطابق در فریم روکش ایمپلنت (مثل روکش دندان) چیست؟
علل آن می تواند:
- عدم توازی مناسب ایمپلنت.
- تکنیک غیر دقیق قالبگیری.
- موارد مورد استفاده.
هرچقدر طول روکش ها (بریچ) بیشتر شود تمایل به دیستورشن نیز بیشتر می شود (تاب برداشتن) به همین خاطر در مواردی که طول روکشها زیاد است بهتر است از روشهای زیر بهره برد:
- بریدن و لحیم کردن فریم.
- استفاده از فلز های ذوب شونده در حرارت های پایین تر low fusing)).
سطح تطابق (فیت) مناسب فریم روکش ایمپلنت:
در مواردی ایمپلنت های قدامی چون خط پایین روکش در زیر لثه است با چشم نمی توان فیت بودن فریم را سنجید. نور مناسب و بزرگنمایی و تجربه بهترین متخصص ایمپلنت در ارزیابی تطابق فریم روکش ایمپلنت موثر است.
روشهای ارزیابی تطابق فریم روکش ایمپلنت
فشار دست
پیشنهاد می شود که با فشار انگشت برروی محل هر کدام از ایمپلنت ها می توان بصورت سریع اما نه بسیار دقیق عدم تطابق را تا حدود بسیار زیادی مشخص کرد. چنانچه در این حالت حرکت بزاق و یا حرکت الاکلنگلی (rocking) مشاده شود عدم تطابق فریم روکش ایمپلنت وجود دارد.
مشاهده مستقیم و حس لامسه
مشاهده مستقیم به همران حس لامسه از طریق یک عدد سوند (explorer) روش مناسب برای ارزیابی تطابق فریم روکش ایمپلنت میباشد اما حساسیت این روش به عوامل زیر بستگی دارد:
- قطر نوک سوند.
- موقعیت خط پایانی روکش.
- مهارت و تجربه دکتر ایمپلنت.
قطر نوک سوند حدود ۶۰ میکرون (۶/۰میلی متر) می باشد که باعث می شود عدم تطابق های کمتر از ۶۰ میکرون را نتوان با سوند تشخیص داد. موقعیت خط پایانی روکش نیز تاثیر بسیار زیادی در دید متخصص ایمپلنت دارد. نشان داده شده است وقتی خط پایانی روکش در زیر لثه قرار دارد اکثر افراد ۱۱۹ میکرون از عدم تطابق (gap) را قابل قبول می دانند در حالی که همین افراد در صورتی که خطر پایانی روکش بالاب لثه و قابل رویت باشد ۵۰ میکرون را قابل قبول می دانند. حس لامسه و بینایی به تنهایی برای مشخص کردن عدم تطابق فریم روکش ایمپلنت بخصوص وقتی خط پایانی زیر لثه باشد کافی نیست.
رادیوگرافی
رادیوگرافی های پری اپیکال (عکس های کوچک در دندانپزشکی) معمولا برای ارزیابی تطابق فریم روکش ایمپلنت بکار می روند. این روکش بخصوص در مورد روکشهای با خط پایانی زیر لثه کاربرد دارند. رادیوگرافی باید تا حد امکان عمود بر محور طولی ایمپلنت باشد. باید توجه داشت که بعضی از ساختارهای نرمال آناتومیک در فک از امکان بررسی توسط رادیوگرافی ممانعت بعمل می آورند.
One screw test
این روش بدین صورت است که یک پیچ اباتمنت در یک انتهای فریم سفت می شود و عدم تطابق دو سر دیگر فریم بررسی می شود (و همینطور بر عملکرد) این روش بخصوص در موارد فریم های بلند بسیار کاربرد دارد. این روش در ترکیب با روش مشاهده مستقیم در مواردی بالای لثه و رادیوگرافی در مواردی زیر لثه ترکیب می شود.
تست مقاومت پیچ
در این روش پیچ ها یک به یک بسته می شوند و از پیچ وسط هم شروع می کنیم تا زمانی که اولین مقاومت حس شود. از این لحظه به بعد چنانچه حداکثر نیم دور (۱۸۰درجه) پیچ بسته شود و تورک (مقاومت) ۱۰ تا ۱۵ نیوتن بدست آید قابل قبول می باشد. ولی وقتی پیش از نیم دور پیچ برای نشست کامل لازم باشد عدم تطابق در نظر گرفته می شود. بصورت کلی توانائی بستن ۱۵۰ میکرون فضا (gap) تحت ۱۰ تا ۱۵ نیوتن نیرو مرزبین تطابق و عدم تطابق در نظر گرفته می شود.
موارد آشکار ساز (disclosing media)
موارد آشکار ساز مثل اسپری های چک کننده تطابق هم برای روکش با خط پایانی بالای لثه و هم زیر لثه می توان بکار برد.
نتیجه گیری:
براساس علم و روشهای موجود امکان بررسی عدم تطابق فریم روکش ایمپلنت بصورت بسیار دقیق وجود ندارد. با این وجود اجزاء ایمپلنت و استخوان اطراف ایمپلنت درجاتی از عدم تطابق را بدون بروز علائم می توانند تحمل کنند. البته سطح این عدم تطابق قابل قبول هنوز کاملا مشخص نشده است. البته بهبود تکنیک های کلینیکی مثل استفاده از موارد قالبگیری سخت تر وسایل قالبگیری (تری) اختصاصی و ساختارهای سمان شونده (بجای پیچ شونده) و ترکیبی از روشهای بررسی عدم تطابق می تواند به کم شدن عدم تطابق کمک کند. برای کاشت موفق ایمپلنت فوری با دندانپزشکی کسرا تماس بگیرید.