سوزن بخیه ایمپلنت

در مقاله قبل راجع به انواع بخیه در جراحی ایمپلنت صحبت کردیم. در این مقاله قصد دارید توضیحات تکمیلی را ارائه دهیم.

سوزن بخیه دارای سه قسمت می باشد:

1. swage
2. body
3. tip

انواع مختلفی از سوزن های بخیه موجود است که براساس طول، سایز، شکل نوک و طریقه اتصال سوزن با نخ متفاوت هستند.

در نخ بخیه های آتروماتیک (یا غیر آسیب رسان) نخ یا (thread) به دو طریق به سوزن اتصال می یابد:

• Press fit (پرس کردن).
• لیزر.

بین این دو روش اتصال تفاوتی در ثبات آنها وجود ندارد.

مشخصات سوزن بخیه ایمپلنت

بدنه سوزن بخیه باید ترجیها بصورت مسطح باشد. چنانچه مقطع آن گرد باشد دچار چرخش در سوزن گیر و یا پیچیده شدن (twisting) فلز آن می شود. نوک سوزن بخیه براساس نوع مصرف آن به اشکال مختلف وجود دارد.

نوع cutting needle برای بافتهای خشن و ورود آتروماتیک (غیر آسیب رسان) مناسب است. به منظور به حداقل رساندن آسیب به بافت، سوزنهای بسیار تیز به نام reverse cutling پیشنهاد می شود. شکل سوزن ممکن است مستقیم یا به درجات مختلفی خمیده bent باشد. برای جراحی های لثه (پریودنتال) سوزن های ۸/۳ مناسب است.

طول سوزن بخیه از نوک سوزن تا انتهای سوزن (برروی قوس سوزن) محاسبه می شود. برای بخیه های بین دندانی در نواحی خلفی طول سوزن ۱۵-۱۳ مناسب هست. همچنین پروسه در ناحیه قدامی با سوزن ۱۲-۱۰ قابل انجام است.

برای بستن  buccal releasing سوزن ۸-۵ میلی متری کافی است. برای ضخامت ورود عمودی سوزن به بافت (که برای جلوگیری از پاره شدن بافت الزامی است) باید از سوزن هایی که هرچه کمتر آسیب رسان باشند استفاده کرد.

توصیه های مهم برای بخیه زدن

برای برش های buccal releasing:

باید از نخ های ۰-۷ و ۰-۹ استفاده کرد و جنس آنها از پلی پروپلین (polypropylene) و پلی آمید(polyamide) استفاده کرد که در انواع تجاری Prolene  وEthilon  و Nylon موجود است در تمام نواحی دیگر از نخ های ۰-۶ و ۰-۷ می توان استفاده کرد. در نواحی مولارها از پلی پروپیلن (prolene) بهتر است استفاده نشود ولی در بقیه نواحی هم از پلی پروپیلن و هم پلی آمید ها (Ethilon  وNylon ) می توان استفاده کرد.

واکنش بافتی و آسیب حاصل از بخیه زدن:

واکنش بافتی حاصل از ورود سوزن بخیه به درون بافت در روز سوم پس از بخیه زدن دیده می شود. هم نخ های قابل جذب و غیر قابل جذب باعث آسیب بافتی می شوند. چنانچه نخ های قابل جذب در ناحیه برای مدتی بیش از ۲ هفته باقی بمانند یک واکنش التهابی حاد در آن ناحیه رخ میدهد که علت این پدیده ورود باکتری بدرون کانال نخ (بخصوص پلی فیلامانها یا چند رشته ای ها) می شوند.

آزمایشات مشخص کرده است ریسک مهاجرت باکتریال درون نخ در محیط مرطوب و پر از باکتری دهان افزایش می یابد. عفونتهای زخم معمولا در کنار نخ بخیه هایی که در زخم رها شده اند آغاز می شوند. نخ های چند رشته ای یا پلی فیلامان باعث تحلیل مهاجرت باکتریایی به درون زخم می شوند که برانگیزنده سیستم ایمنی شخص و ایجاد التهاب است. این تنها دلیل این است که باید از نخ های مونوفیلامان غیر قابل جذب استفاده شود و در زودترین زمان ممکن نیز خارج شوند.

احتمال عفونت ناحیه را می توان بوسیله استفاده از مواد شستشو دهنده (دهان شویه) و یا اعمال موضعی کلروهگزیدین بصورت روزانه کاهش داد. یک روش نوید بخش دیگر برای کاهش مهاجرت باکتریایی در طول نخ بخیه پوشش نخ با مواد باکتریواستاتیک می باشد.

نخ بخیه ویکریل (vicryl plus) مارک Ethicon ساخت کشور آلمان یک نخ بخیه قابل جذب است که توسط مواد Triclosan  پوشانده شده است که می تواند رشد باکتریها را تا ۶ روز(توسط تخریب غشاء سلولهای باکتریها) ممانعت کند. بصورت کلی بخیه زخم شدیدا خونرسانی ناحیه و التیام زخم را به تاخیر می اندازد.

نقش ثبات لبه های زخم:

تشکیل لخته خون یک پیش نیاز برای التیام هرگونه زخمی می باشد. در جراحی های لثه بازسازی لثه چسبندگی لخته خون به ریشه عریان کلید شروع پروسه های رژنراتیو می باشد. ضخامت لثه و فلپ نیز نقش مهمی در ثبات و باز نشدن زخم دارند چنانچه ضخامت لثه بیشتر از ۱ میلی متر باشد بازشدگی زخم بسیار کمتر اتفاق می افتد.

تکنیک های بخیه:

هدف اولیه بخیه قرار دادن لبه های زخم در کنار هم و افزایش التیام می باشد. نکته مهم در جراحی های لثه و ایمپلنت توسط بهترین متخصص ایمپلنت این است که باید از انواع مختلفی از بخیه در ترکیب باهم استفاده کرد.

Simple loop:

این تکنیک بخیه شایعترین تکنیکی است که در دهان استفاده می شود که به آن بخیه O گفته می شود.

Mattress suture:

 بخیه ماتریس در نواحی که نیاز به بستن زخم بصورت بدون فشار tension free می باشد، در ۲ نوع عمودی و افقی استفاده می شود. وجه تسمیه اسم آن بخاطر استفاده از این نوع بستن در تشک های قدیمی می باشد.

Continuous suture:

یک نوعی از بخیه منقطع و یا O می باشد. از معایب آن این است که در صورتی که یکی از آنها شل شود کل مجموعه از دست می رود.

نتیجه گیری:

التیام زخم در جراحی های لثه و ایمپلنت که به روش کاشت معمولی است و یا ایمپلنت فوری، یک پروسه پیچیده است. ثبات مناسب زخم برای ثبات لخته خون و بلوغ آن الزامی است که تنها توسط بخیه زدن میسر می شود. البته یک جنبه منفی بخیه زدن با انواع سوزن بخیه، اثر آن برروی گردش خون در ناحیه است که تا زمانی که برداشته نشود آن را تا حدودی مختل می کند، البته تعدادی از نخ بخیه ها باید برای مدتی تا التیام زخم باقی بمانند.