دیابت که به وسیله کمبود یا نقص انسولین یا مقاومت به آن ایجاد می شود باعث بالا رفتن قند خون می شود (هایپر گلیسیمی). این بیماری یکی از چالش برانگیز ترین بیماری های جهان است.علاوه بر دارو درمانی، رژیم غذایی نقشی بسیار مهم در درمان دیابت و کنترل قند خون بازی می کند. بر طبق آخرین تحقیقات انجمن دیابت آمریکا حفظ یک رژیم دقیق و فعالیت بدنی بر روی کنترل دیابت تاثیر گذار است و می‌تواند باعث کاهش وزن ایمن شود که می تواند نیاز به دارو برای کنترل بیماری های قلبی عروقی (نتیجه دیابت) را کاهش دهد.
متاسفانه بیماران دیابتی به راحتی دندان هایشان را از دست می دهند که این می تواند بر روی عملکرد جویدن آن ها و جذب موادغذایی که هر دوی آن ها برای کنترل دیابت ضروری هستند تاثیر بگذارد. درمان ایمپلنت یک درمان قابل اعتماد و کارآمد برای جایگزین دندان های از دست رفته می باشد.
جوش خوردن استخوان به ایمپلنت پیش نیاز اولیه برای موفقیت می باشد. اما شواهدی از تاثیر منفی دیابت بر روی تشکیل استخوان وجود دارد. مشکلات دیابت از قبیل بیماری های میکروواسکولار(عروق ریز درگیر می شوند)، استعداد به عفونت و ترمیم زخم تاخیری می تواند بر روی جوش خوردن ایمپلنت تاثیر گذار باشد بنابراین بهترین متخصص ایمپلنت، دیابت را یک مورد عدم تجویز نسبی بر طبق میزان قند خون می داند.
آیا افراد با دیابت کنترل شده می توانند کاشت ایمپلنت انجام دهند؟
مطالعات حیوانی نشان داده است که قند خون بالا بر روی جوش خوردن ایمپلنت به استخوان تأثیر گذار است و بر روی درصد تماس استخوان با ایمپلنت نیز اثر می گذارد. بنابراین کنترل قند خون یک ملاحظه اولیه برای درمان ایمپلنت می باشد. با یک طرح درمان مراقبت پس از جراحی مناسب بیماران با کنترل مناسب قند خون می توانند کاندید درمان ایمپلنت باشند در حالی که بیماران با دیابت کنترل نشده ممکن است کاندید مناسبی برای درمان ایمپلنت نباشند. اما نتیجه بعضی مطالعات کلینیکی به ما نشان داده است که بیماران با دیابت با کنترل متوسط هم می توانند درمان ایمپلنت مناسبی داشته باشند.
دیابت اثرات منفی زیادی بر روی سلامتی دارد. مشکلات زیادی در سیستم عروقی انسان به وجود می‌آورد. احتمال عفونت پس از عمل بالاتر می رود. متابولیسم استخوان نیز در آن ها تحت تاثیر قرار می‌گیرد. یک رژیم دقیق می‌تواند سطح قند خون و در نتیجه پیشرفت بیماری را کنترل کند. متاسفانه بیماران با دیابت دندان‌های بیشتری از دست می دهند و این مسئله بر روی رژیم غذایی و جویدن آن ها تاثیر منفی می گذارد.
به علت فواید بیشمار ایمپلنت جامعه حتی بیماران دیابتی به صورت روز افزون درخواست انجام ایمپلنت را دارند. همان طور که گفتیم جوش خوردن ایمپلنت به استخوان یک پیش نیاز برای درمان ایمپلنت موفق می باشد ومشکلات در ارتباط با زیادی قند خون(hyperglycemia) بر روی این پروسه تأثیر میگذارد و میزان شکست ایمپلنت را بالا می برد که این مسئله در مورد بیماران با کنترل نامناسب قند خون بیشتر است.
کنترل قند خون یک پارامتر حیاتی است که مشخص می کند آیا بیمار برای این پیوند کاندید مناسبی است یا خیر؟
بر اساس شواهد قبلی موفقیت ایمپلنت در بیماران با دیابت کنترل شده به خوبی افراد سالم می باشد. اما میزان تاثیر عدم کنترل دیابت بر روی ایمپلنت نامشخص است. یک توصیه این است که بیماران با کنترل نامناسب قند خون زمان بیشتری برای جوش خوردن ایمپلنت اختصاص دهند بدین معنی که دیرتر روکش ایمپلنت قرار داده شود. جوش خوردن ایمپلنت به دندان یک پروسه است که هر عاملی که باعث اختلال در آن شود بر روی نتیجه درمان اثر میگذارد از قبیل:
- آسیب جراحی.
- عفونت.
- مشکلات متابولیک.
چرا دیابت برای انجام ایمپلنت یک شرایط ریسک پذیر به حساب می آید؟
بیماران دیابت دارای شیوع بیشتری از بیماری های لثه و از دست دادن دندان می باشند و دیابت یک شرایط ریسک دار برای انجام ایمپلنت می باشد به دلایل زیر:
- ترمیم زخم تاخیری.
- شیوع بیماری های عروق ریز( میکرووسکولار).
- پاسخ ناقص به عفونت.
پس دیابت یک مورد عدم تجویز نسبی برای ایمپلنت می باشد.
میزان قند خون بالا باعث جلوگیری از زیاد شدن سلول های استخوان ساز(استئوبلاست) و کم شدن تولید کلاژن که منجر به کاهش تشکیل استخوان می شود. در نتیجه تماس استخوان با ایمپلنت کم می شود(BIC) که می تواند(نه الزاما) باعث شکست زود هنگام یا دیر هنگام ایمپلنت شود.
بیماران با ۸%<HbA1c کاهش بیشتری در ثبات اولیه دارند و نیاز به زمان بیشماری برای جوش خوردن ایمپلنت دارند. میزان تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت در سال های بعد در بیماران دیابتی با کنترل نامناسب بیشتر است.