امروزه ایمپلنت به عنوان یک درمان موفق بلند مدت پذیرفته شده است. جایگزینی تک دندان کشیده شده توسط ایمپلنت طرح درمان ها قدیمی را در ناحیه قدامی کاملا تغییر داده است. در ادامه به مبحث ملاحظات زیبایی قبل از درمان ایمپلنت نیز می پردازیم:
شرایط کلینیکی که در آنها ایمپلنت به عنوان انتخاب اول در نظر گرفته می شود شامل:
- مواردی که دندانهای مجاور ترمیم نشده اند و سالم هستند.
- مواردی که دندانهای مجاور ترمیم شده اند ولی ترمیم ها بسیار مناسب هستند.
- در نواحی فواصل بین دندانی (diastema)
میزان موفقیت ایمپلنت های تک دندان قابل مقایسه با ایمپلنت در بیماران کاملا بی دندان است اما هدف امروزه ایمپلنت صرفا جایگزین یک دندان نمی باشد و باید پروتز ایمپلنت با تمام اجزاء ناحیه زیبایی در قدام هماهنگ باشد.
برای موفقیت ایمپلنت تک دندان در ناحیه قدامی بهترین متخصص ایمپلنت باید به تمام تغییر هایی که برروی نتیجه درمان تاثیر گذارند توجه لازم داشته باشد. بعلاوه پروسه جراحی باید بصورت دقیق و ظریف انجام شود. وجود خطا در مدیریت بافت نرم یا موقعیت ایمپلنت علیرغم وجود میزان کافی از لثه استخوان بعضا منجر به نتایج غیر قابل جبران می گردد. مولفه های قبل از جراحی پروسه جراحی و توالی درمان در مورد ایمپلنت بسیار مهم هستند.
ملاحظات قبل از درمان و ارزیابی بیمار
ملاحظات قبل از درمان شامل ارزیابی بیمار و ارزیابی ناحیه جراحی می باشد. ارزیابی بیمار باید شامل گرفتن تاریخچه کامل پزشکی و آزمایشات کلینیکی دندانپزشکی باشد. تاریخچه پزشکی بیمار باید بررسی تمام عواملی باشد که می تواند در حین درمان برای درمانگر و بیمار مشکل ساز شود:
- دیابت کنترل نشده
- درمان مزمن با کورتون
که هر دوی آنها برروی التیام زخم های بیمار تاثیر گذارند.
- مصرف سیگار که هم برروی جوش خوردن ایمپلنت و هم برروی التیام بافت نرم بیمار تاثیر گذاراست.
آزمایشات کلینیکی باید شامل بررسی:
- پوسیدگی ها
- ضایعات اندودونتیک (انتهای ریشه دندان)
- بیماریهای لثه (پریودونتیت)
تمام شرایط و ضایعات عفونی باید قبل از درمان ایمپلنت درمان شوند. شرایط اکلوژن بیمار (فرم فک و دندانها و ارتباط آنها باهم) برروی کست های گچی قابل بررسی است. برای یک طرح درمان مناسب برای جراحی وکس آپ تشخیصی و آزمایشات رادیوگرفی (cbct) حتما الزامی است.
بیشتر بخوانید: زمان مناسب قرار دادن ایمپلنت در ناحیه زیبایی
بررسی ناحیه ایمپلنت
برای ارزیابی زیبایی ناحیه ایمپلنت در ناحیه قدامی موارد زیر باید بررسی شوند:
- خط لبخند
- مورفولوژی بافت نرم
- مورفولوژی دندانها
- ساختار استخوان
۱- خط لبخند:
ناحیه زیبایی دندانها توسط لبها محدود شده است. میزان نمایش سطح دندانها و لثه توسط کشش عضلات صورتی دهانی که موثر برروی موقعیت لب بالا هستند تعیین می شود. بصورت نرمال در لبخند باید ۷۵ تا ۱۰۰% دندانهای قدامی و لثه بین دندانها دیده شود.
۱- high smile line:
وقتی که به حالتی که در آن لب به قدری بالا می رود که مقداری از لثه بالای دندانها دیده می شود. حالت high smile line و یا لبخند لثه ای بزرگترین معضل در درمان تک دندان قدامی فک بالا است در این حالت پروتز ایمپلنت و لثه بالای آن بصورت کامل در لبخند دیده می شود و در نتیجه لثه بالای پروتز از لحاظ رنگ و شکل و کانتور باید کاملا بازسازی شود.
۲- low smile line:
به حالتی که در آن کمتر از ۷۵% دندانهای قدامی در لبخند دیده شود گفته می شود. در حالت low smile line که لثه دیده نمی شود و بسیاری از عدم هماهنگی ها توسط لب مخفی می شود. البته بازهم بهتر است تا حد امکان تمام بافتها برای ایجاد حالت ایده آل بازسازی شوند.
۲- مورفولوژی بافت نرم (لثه):
موقعیت لثه اطراف دندان توسط اتصالات بافت همبند و سطح استخوان مشخص می شود. دو نوع بافت لثه وجود دارد:
- Thin scalloped
- Thick flat
در حالت thin استخوان و لثه روی دندان کاملا نازک هستند ولی در حالت thick استخوان و لثه ضخیم هستند. در حالت thick پاپی های بین دندانی (لثه بین دندان) بصورت کوتاه و ضخیم هستند. لثه thin یا نازک در برابر آسیب وعفونت ها آسیب پذیرتر است و زودتر از لثه ضخیم تحلیل می رود.
کانتور لثه بیرونی برای زیبایی ایمپلنت بسیار حیاتی است. اگر دندان همچنان وجود دارد می توان توسط ارتودنسی محدودی تحلیل لثه را از بین برد و سپس دندان را خارج کرد و ایمپلنت را قرار داد که به این روش forced eruption گفته می شود.
چنانچه دندان در ناحیه قبلا کشیده شده است و نقص در لثه آن ناحیه وجود دارد باید بررسی شود که آیا نقص به علت مشکل استخوان و یا لثه و یا هر دو می باشد. میزان نقص لثه و استخوان روش بازسازی آنها را دیکته می کند.
۳- مورفولوژی دندان:
مولفولوژی دندان در ارتباط با کیفیت بافت نرم (لثه) می باشد و دندانهای مثلثی شکل معولا همراه با لثه نازک و کنگره ای شکل می باشد. و ناحیه های بین دندانها به لبه برنده دندانها بسیار نزدیک است دندانهای مربعی شکل همراه با لثه ضخیم می باشد و ناحیه تماس بین دندانی در ۳/۱ میان دندان قرار دارد.
۴- مولفولوژی استخوان:
برای قراردهی یک ایمپلنت به قطر ۷۵/۳ میلی متر در ناحیه قدامی نیاز به حداقل ۶ میلی متر استخوان (باکولینگوال) و۶-۵ میلی متر (مزیودیستال) می باشد. مشکلات لثه و عفونتهای اندودانتیک (حاصل از عصب کشی ناقص) و تحلیل استخوان پس از کشیدن دندان می تواند منجر به عدم کفایت استخوان برای قراردهی ایمپلنت شود.
در مواردی که تحلیل عمودی استخوان داریم درمان بسیار مشکل تر است و از روشهای زیر میتوان بهره برد:
- forced eruption با ارتودنسی
- distraction osteogenesis
حداقل فاصله ۵/۱ میلی متر بین ایمپلنت و دندانهای مجاور باید وجود داشته باشد. رادیوگرافی پری اپیکال برای بررسی فاصله میان ریشه های دندانها و بررسی وجود فضای کافی برای قراردادن ایمپلنت به هر روشی مانند ایمپلنت فوری الزامی است. در مبحث بالا به ملاحظات زیبایی قبل از درمان ایمپلنت نیز اشاره کردیم، برای کسب اطلاعات بیشتر در زمینه کاشت ایمپلنت در نواحی زیبایی به این لینک مراجعه کنید.