از قدیم درمان یک تک دندان از دست رفته یا براساس تراش دندان های مجاور بوده یا به وسیله پروتز های متحرک لثه دار (فیلیپر) تا زمانی که در اوایل ۱۹۸۰ استفاده از ایمپلنت های دندانی برای جایگزین تک دندان همه گیر شد. طول عمر ایمپلنت ها و دندان های متکی بر روکش مشابه است و حدود ۱۰ سال می باشد با این تفاوت که در ایمپلنت نیاز به تخریب دندان‌های مجاور نیست. میزان بقاء تک دندان ایمپلنت در ۵ سال حدود ۹۵% ذکر شده است اگرچه ایمپلنت های دندانی بقاء بسیار عالی دارند ولی در عین حال دارای مشکلات بیولوژیکی و تکنیکی در مقایسه با روکش های متکی بر دندان هستند.
هدف از قالب گیری چیست؟
هدف از گرفتن قالب انتقال دقیق موقعیت ایمپلنت و موقعیت آن نسبت به دندان ها و ساختار های مجاور به لابراتوار می باشد. یک قالب دقیق یکی از فاکتور هایی است که می تواند از بسیاری از مشکلات بعدی جلوگیری کند. پیشنهاد می شود برای هر بیمار از وسایل قالب گیری اختصاصی (Customize)استفاده کنید و در عین حال متصل کردن (Impression coping) ها به هم به وسیله یک رزین مثل دورالی(Duralay) باعث دقیق تر شدن قالب می شود.
اتصال اباتمنت به ایمپلنت
اباتمنت به اشکال مختلف می تواند متصل شود. اتصال داخلی (internal connection) باعث کاهش مشکلات به علت پخش نیرو ها به درون بدنه ایمپلنت می باشد.
اتصال اباتمنت به پروتز (روکش)
بعضی از متخصصین ایمپلنت بر این باورند که طریقه اتصال اباتمنت به روکش بر روی نتیجه نهایی و کارکرد ایمپلنت در دراز مدت تاثیرگذار است به هر حال دو طریقه موجود است:
- از طریق پیچ.
- از طریق سمان (چسب).
حسن روش پیچ شونده قابلیت بازیابی ساده آن است یعنی هرگاه که بهترین متخصص ایمپلنت بخواهد با باز کردن این پیج می تواند روکش را از ایمپلنت جدا کند.
از مزایای نوع سمان شونده قیمت پایین تر، پیچیدگی کمتر و زیبائی بیشتر می باشد. کلا ساختن نوع سمان شونده بسیار ساده تر از نوع پیچ شونده است. از نظر التهاب و خونریزی و تجمع پلاک و جرم تفاوتی بین انواع سمان شونده و پیچ شونده دیده نشده است.
متریال (مواد) روکش
اباتمنت (پایه دوم) اکثر مواقع با بافت های لثه در تماس مستقیم است، بنابراین باید بیشترین سازگاری سنجی با بافت ها را داشته باشد.
علیرغم نتایج بسیار عالی طلا و تیتانیوم یک تمایل بسیار قوی به سمت “دندانپزشکی بدون فلز” وجود دارد‌و بعضی متخصصان ابراز می کنند که شواهدی مبنی بر برتری سازگاری نسجی اباتمنت های آلیاژ طلا و تیتانیوم وجود ندارد.
موضوع اکلوزال
در کل سیستم عصبی عضلانی فک انسان قابلیت سازگاری با تغییرات جزئی را دارد، ولی بهتر است که کاسپ های ساپورت کننده وارد شیارهای مرکزی دندان های روبرو شوند و دندان ها شیب کمتری داشته باشند و صاف تر باشند تا در حرکات جانبی درگیری کمتری وجود داشته باشد به صورت کلی به اندازه یک کاغذ کاربن ۱۰ میکرونی باید در حالت مرکزی میان روکش ایمپلنت و دندان رو به رو فاصله باشد.
برای نصب روکش ایمپلنت فوری نیاز به پیش نیازهای زیاد وجود دارد:
- ثبات اولیه مناسب داشته باشیم_۳۲نیوتن برسانتی متر (۶۰ Iso).
- ایمپلنت های با سطح و جنس مناسب (نوع اکتیو).
- تجربه بالای متخصص ایمپلنت.
نتایج کلینیکی و نگهداری آن
هیچ شواهد کلینیکی که پیشنهاد دهند که پروتز موقت باعث بهبود نتایج دردرازمدت می شود وجود ندارد. از دو منظر پروتز موقت می تواند کمک کننده باشد:
- فرم دهنده بافت نرم (لثه).
- از لحاظ روانی برای بیمار( بی‌دندان نشود).
از لحاظ قالب گیری نوع open با مواد الاستومریک بهترین نتایج را می دهد البته تفاوتی در نوع ماده الاستومریک دیده نشده. ایمپلنت با نوع اتصال اباتمنت داخلی بهترین بخش نیروها را دارد و در آخر این که ایمپلنت دندان تک واحدی بسیار نسبت به بریج و تراشیدن دندان های بیمار (روکش های سنتی) ارجح است.
یکی از روش های کاشت دندان، ایمپلنت فوری است که بیمار هیچ تجربه بی دندانی را نخواهد داشت. برای انجام این کار تنها با دندانپزشکی کسرا تماس بگیرید.